Pensioen

Start van mijn pensioen

Mijn pensioen startte anders dan ik verwacht had. Allerlei leuke dingen had ik op de agenda staan. Vriendinnen opzoeken die ik ernstig verwaarloosd had omdat ik altijd druk bezig was met mijn vrijwilligerswerk. Mijn nieuwe auto stond klaar, eentje waar ik ook grote afstanden mee af kon leggen, maar het lot beschikte anders. 

Op 23 juni 2025 verloor ik ineens allemaal bloedstolsels. Dat hoort niet wanneer je 67 bent en ook al in de overgang bent geweest. Grote schrik, want ik begreep echt wel dat dit geen leuke 'boodschap' was en de andere dag zat ik bij de huisarts. Die twijfelde geen moment en verwees me door naar de gynaecoloog. Alles gaat tegenwoordig digitaal en ze vertelde mij dat ze me met spoed aangemeld had en dat men daar aan de hand van triage de verwijzingen beoordeeld en ik gebeld zou worden voor een afspraak. Iets wat echt niks voor mij is, maar wat ik voor het eerst deed was 'loslaten' en afwachten.......................... 

Na 4 weken was ik het 'loslaten' beu en nam ik toch zelf contact op met het ziekenhuis en daar vertelde men mij dat ik dezelfde dag van de verwijzing had kunnen bellen want ik moest binnen een week gezien worden. 'Oh, die week is ruimschoots voorbij.' Dezelfde dag kon ik al terecht. 

Vanaf dat moment kwam ik in een 'trein'. Kijken, biopten, uitstrijkjes, vragen, etc. Er werd nog een gynaecoloog bijgehaald, nog meer biopten. Direct een vervolgafspraak en dan ga je naar huis en denk je

 'Wat de f*ck is happening?' 

 -Ik zou met pensioen 

 -Er komt eigenlijk geen kanker of bijna geen kanker in de familie voor 

 -Ik wil 100 worden 

 -Ik zou allemaal leuke dingen gaan doen en vooral 

 -Ik zou gaan genieten 

 Loslaten. 

Iets waar ik niet goed in ben is loslaten. Ik ben de eeuwige regelnicht, het allesondercontrole willen houden type. Dus uiteraard keek ik elke dag in mijn dossier of er al uitslagen bekend waren. De uitslag was niet goed CIN3, dat betekent dat er cellen gevonden waren die niet goed zijn en kwaadaardig kunnen worden, dus dat moet weg. Ook wist ik heus wel wat dit allemaal ging betekenen en inhield, wat me te wachten stond overtrof echter mijn stoutste verwachtingen...........

Bij de eerstvolgende controle werd mij uitgelegd dat er een Lis-excisie onder plaatselijke verdoving op de polikliniek zou plaats vinden en dit zou al heel snel kunnen want ik werd er gewoon tussen gezet. Bij locale anesthesie was ik echter al 'verdwenen', mijn PTSS  sloeg toe en ik dreigde in een herbeleving te zakken. Ik was heel druk bezig met mezelf te proberen eruit te halen door als een mantra te herhalen 'het is niet echt, je bent in het ziekenhuis'. Mijn maatje was gelukkig met me mee en die zei nog "Kan dit niet onder sedatie?" Maar mij werd mede gedeeld dat dit wel kon, maar dat ze dit doen bij mensen die een traumatische ervaring hebben gehad. Ik was nog steeds bezig met mijn Mantra en was eigenlijk ergens anders dus de woorden traumatische ervaring kwamen helemaal niet binnen. We gingen met een datum naar huis en thuis raakte ik pas echt in de herbeleving en was even helemaal van de wereld. 

PTSS 

Ooit heb ik EMDR gehad en dit heeft mij geholpen met betrekking tot het dragen van een sjaal, coltrui, etc. Maar dat was specifiek gericht op fysiek geweld en niet op onderzoeken bij de gynaecoloog. Ik besprak dit met mijn GGZ-POH en zij wist mij te helpen en ondersteunen in het feit dat ik het bespreekbaar moest maken, want er was immers gezegd dat het onder sedatie kon bij mensen met een traumatische ervaring! Mijn mail met het verzoek en de woorden PTSS na verkrachting zorgden ervoor dat ik direct gebeld werd met de mededeling dat dit natuurlijk mogelijk was en dat ze het vreselijk vonden dat ik dit allemaal mee moest maken. 'Hadden we het maar geweten, dan hadden we direct actie kunnen ondernemen.' Omdat men zo serieus reageerde en er naar mij geluisterd werd had ik besloten om het nooit meer te verzwijgen, lees: negeren. 

Lis-excisie 

Vooraf uiteraard naar de polikliniek anesthesiologie en zoals een goed PTSS'er was ik in andere sferen en een uur te vroeg op mijn afspraak. Niet goed gekeken, super zenuwachtig, maar ik was er wel. Ook hier nam men mij heel serieus en voelde ik me begrepen. In mijn dossier stond vermeld dat ik bij voorkeur alleen vrouwelijke zorgmedewerkers wilde aan mijn bed en dat ik er niets, maar dan ook niets van wilde merken omdat ik heel heftig reageer op pijnprikkels in dat gebied en dan in een herbeleving zak. Het ging allemaal voorspoedig en ik mocht snel weer naar huis. Nu maar wachten op de uitslag van het weefselonderzoek. Je blijft altijd hopen op een prettige uitslag en dat je 'klaar' bent tot de volgende controle. 

Uitslag 

Ook nu las ik zelf de uitslag, die kwam toch echt wel even binnen. Het was foute boel: Plaveiselcelepitheel: CIN3 / ernstige dysplasie. Cylinderepitheel: niet aanwezig. Ik dacht nog "Gelukkig geen adenocarcinoom en geen cylinderepitheel." Voor niet professionals: adenocarcinoom is iets minder gunstig, maar geloof me het maakt allemaal niks uit. Het is gewoon k*t. 

Uiteraard heb ik toen ook opgezocht wat de mogelijkheden waren en las Wertheim. Dit is een grote ingreep maar een operatie was altijd beter dan chemo en bestralen. Tijdens het consult werd me uitgelegd dat ik doorverwezen zou worden naar het ErasmusMC, omdat ze daar baarmoederhalskanker in hun 'portfolio' hebben. Dat ik waarschijnlijk nog wel in aanmerking zou komen voor een operatie. De Wertheim, dat is een grote operatie waarbij ze alles weghalen, ook de lymfeklieren in het bekken en het steunweefsel. Nadeel wanneer je zelf in
de gezondheidszorg hebt gewerkt dat je dan precies weet wat de complicaties kunnen zijn, maar goed een operatie betekende voor mij dat het monster ook verwijderd zou worden.