De kop is er af.

Start van de kuur.

Linde

Op de afspraak stond de datum, het tijdstip en Linde. Onderaan staat dan de afdeling waar je moet zijn. Ik dacht nog "Oh, ik heb alle afspraken met dezelfde persoon, dat is prettig." (Ik ken ook iemand die zo heet, dat scheelt)

Aangekomen bij de radiotherapie moet je je altijd even aanmelden, dat is wel zo handig want dan weten ze dat je er bent. We moesten naar wachtkamer K. Op het bordje stond keurig: Wachtkamer K Linde. Er kwam een lachkriebel naar boven.

Toen ik opgeroepen werd, vertelde ik dat direct aan de laborante en de dag begon alweer met een lach. Het werd nog gekker, want toen ik bij het bestralingsapparaat kwam, stond er nog een laborante. Dus ik vroeg "Bent u Linde 2?".

Jullie snappen het al, tot nu toe heb ik al 4 Linde's gezien en deze anekdote zal nog lang na sudderen. Als je dan toch bestraald moet worden, dan maar met humor, dat maakt het allemaal net iets minder 'beladen'.

Dagbehandeling

Ook daar mij weer keurig aangemeld en een half uur voor tijd werd ik al binnen geroepen. Begeleid naar een ruimte met 4 bed-brancards waar al 2 dames lagen. 

Op de brancard plaats genomen viel het mij al op, dat ik geen knik in de knieën kon krijgen, dus dat werd even om een kussen vragen. Onder het motto 'voor elk probleem is een oplossing'. 

Alles werd aangedragen voor het plaatsen van het infuus en er werd gevraagd of ik nog een voorkeur had................"Als je een vat kunt vinden dan daar, ben nogal lastig met het prikken in een ader."

Dit is niet echt bemoedigend, maar wel een feit. Afijn, men startte met een warmtekussen zodat je aderen een beetje vullen. Nu is de vulling vaak niet het probleem, maar wel de grilligheid van mijn aderen. Die wijken uit, naar links of naar rechts en het kan zo maar zijn dat ze ineens dichtklappen en dan zit je er ook doorheen. Terwijl er allemaal mensen bezig waren met het aanprikken van een vat voor het infuus, zag ik in mijn ooghoek een dame worstelen met haar brancard. Die was ook op zoek naar de 'knik'. Ik zag het bed omhoog gaan, weer omlaag, hoofdeinde omhoog en omlaag, benen ......juist omhoog en omlaag, maar geen knik. Het vervelende is dat ik altijd van alles zie, hebben jullie dat ook?

Mijn maatje wel, zo zien we dus op een gegeven moment een medewerker voorbij lopen met heftig geblondeerd haar en een enorme rock-and-roll kuif, stijf van de haarlak. Een pony die zo uit de krultang kwam en ook stijf van de haarlak. Let wel, ik hou er van. Mensen moeten vooral dat doen wat ze zelf willen, anders wordt de wereld saai. Maar ik zie het wel! 

Ondertussen waren we bij medewerker 5 en de 5de poging voor het infuus. Deze dame riep "Het is vandaag mijn geluksdag, want het is tot nu toe nog bij iedereen gelukt." Dat gaf de burger moed, maar vooral ook omdat het een vrolijke dame was, die er zin in had. (Overigens waren ze allemaal vrolijk, lief en zorgzaam). Terwijl deze dame bezig was met het aanprikken, begon de dame aan de overkant te vertellen waarom ze hier was en haar hele levensloop kwam daarna voorbij. Van een overspelige echtgenoot, waarvan ze gescheiden was. Tot de woorden bejaardensex en haar vriend die 17 jaar jonger was, uit Korea met een Hollandse naam. Ik hoorde alleen flarden, maar denk in plaatjes, dus dat doet ook een hoop. Naast mij lag een dame die zich afvroeg hoe iemand uit Korea aan een Hollandse naam komt, maar het antwoord kwam vrij snel: hij was geadopteerd. De Koreaan hebben we echter niet aan haar zijde waargenomen, waarop de begeleider van mijn buurvrouw zei: "Die kunnen ook beter auto's maken."

Mijn infuuskampioen moest elke keer schudden van het lachen, waarop ik haar steeds tot de orde moest roepen, want poging 5 moest nu wel gaan lukken natuurlijk.

Een uur later hing ik eindelijk aan het infuus, maar wel met buikpijn van het lachen. Heerlijk, ik hou er van. Het is allemaal al saai, tijdrovend, vervelend, beladen, etc. Laten we alsjeblieft niet vergeten om ook nog te lachen.

De dame van de drankjes kwam langs met haar kar en vroeg wat ik wilde drinken. "Koffie, graag." De manier waarop ze zei "Weet u dat zeker?" overtuigde mij ervan om te zeggen "Doe maar thee." Ik weet namelijk dat de koffie daar niet te drinken is, maar het was goed dat ze mij hier nog even aan herinnerde.

Dan hang je dus minimaal 6 uur aan het infuus, in mijn geval was het 5 uur, dus het liep denk ik nog volgens de geplande tijd, iets sneller dan normaal, maar dat vond ik niet erg. In het begin gaat alles eigenlijk prima, tot je op het punt komt dat de liters je nieren gepasseerd zijn en langzaam naar je blaas afdruipen. In het begin is het elk uur naar de wc, maar dat wordt al rap elk half uur en de laatste uurtjes kun je rustig elke 15 minuten naar de wc lopen. Zo kwam ik toch nog aan mijn stappen.

Aangezien we met 4 dames aan dezelfde kuur 'hingen', was het dus polonaise voor 2 toiletten. Elke keer infuus afkoppelen van het stroom, paal met de pompen mee en dat allemaal vergezeld door de nodige alarmen die de hele dag klinken. Alsof je bij de Mac Donalds bent, maar gelukkig hoef ik er niks mee, en dan kan ik het snel filteren. Voor iemand met ADHD zijn al die piepjes meestal een crime namelijk.

Al met al was het eigenlijk een hele gezellige dag, leuke mensen ontmoet. Leuke gesprekken, iedereen had gelukkig nog energie voor humor, en de dame aan de overkant heeft een gat in de dag geslapen, voor haar vloog de tijd ook voorbij. Zij had geen begeleider bij zich dus dan kun je maar beter lekker slapen. Ik had wel met haar te doen, want het is gewoon pittig en dan lig je daar alleen. Haar overspelige ex-partner kwam haar wel ophalen, dat was dan weer heel goed om te zien.

Uiteindelijk gingen we tegen 17.00 uur huiswaarts, mijn armen in het verband van hand tot elleboog. Ik leek wel een slachtoffer van een ongeval.

Thuis gekomen werd ik uiteraard vriendelijk en enthousiast onthaald door mijn harige vrienden, die ik maar gelijk ging uitlaten, voor ik zou instorten. Even een frisse neus was wel lekker. Daarna heerlijk gedoucht, campingsmoking aan en aan de mihoen met een loempia. De loempia bleek niet geschikt voor de airfryer, dus die moest terug. Pas om 21.00 uur dacht ik "Waar is mijn loempia?" Gevonden in de airfryer, koud.

"Chemoradiatie is geen feestje, maar ik kom wél met humor."

 (Lijden doe ik toch al — dan liever met een glimlach dan een grimas.)