ErasmusMC: Brachytherapie 1 en 2

 

Het uitzicht is niet slecht wanneer je 12 uur plat moet liggen.

27-11-2025 De dag was dan eindelijk aangebroken en ik moest mij om 7.15 uur melden bij de zorgpost van de radiotherapie. Met Oxazepam achter mijn kiezen en frisse tegenzin vertrokken we om 6.30 uur richting het ErasmusMC. Als een lam die naar de slachtbank gaat zo voelde ik mij. Maar we hebben allemaal geen keus, het moet.

We werden zeer vriendelijk ontvangen en ze hadden voor mij speciaal een bed zonder iemand naast mij om het zo prikkelarm mogelijk te maken, dat was al super lief. Ik kon mij gelijk weer uitkleden (was net aangekleed) en een OK-jurk aantrekken. Alles keurig in mijn kastje gehangen etc en hop het bed in. Pre-medicatie ( de Paracetamol was niet op de lijst gezet, PCM leek mij toch duidelijk, maar misschien toch niet?) Afijn dan maar alleen de Arcoxia en op naar de holding. 

Holding.

Daar werd ik ook weer vriendelijk ontvangen en een anesthesiologe met een Duits accent begroette mij. Zij was geen voorstander van de voorgestelde Methadon en legde ook haarfijn uit waarom niet en wat haar voorstel was. Ik kon mij hierin vinden en het plan werd een beetje aangepast. De Methadon werkt namelijk 72 uur en geeft ook veel dufheid/sufheid en dat is niet fijn wanneer je klaar bent met deze dag en dan de resterende uren toch een beetje suffig voor je uit zit te staren. Althans zeker niet voor mij want ik wil altijd gelijk weer hop hop on the road. 

OK.

Op de OK staat uiteraard, zoals het een goed Academisch huis betaamd, een heel groot team klaar (w.o. bekende gezichten zoals mijn behandelend radiotherapeut en een radiologisch laborante die ook bij mijn uitwendige bestralingen was) en iedereen stond in een kring om me heen om zich voor te stellen, toen ik aan de beurt was zei ik keurig mijn naam en geboortedatum, want dat vragen ze namelijk altijd. Aan hun gejuich kon ik opmerken dat ze helemaal blij waren want daarna konden ze aan de slag. De anesthesiologe legde nogmaals uit aan de radiotherapeut dat ze misschien iets meer tijd nodig had om mij goed in te stellen met de bolus aan pijnbestrijding omdat ze heel goed mijn ademhaling wilde volgen ter voorkoming van een evt depressie want je wilt geen ellende met de ademhaling gedurende de dag bij gebruik van de PCA-pomp.

Voor ik het wist lag ik weer op de verkoever en zoals het bij mij altijd gaat 'Klaar wakker'. Ze hadden nog niet eerder mee gemaakt dat iemand zo snel wakker was en waren verheugd omdat ik nu al voor 9 uur naar de MRI kon. Ik was ook blij, want alle tijdwinst betekent ook eerder weer naar huis.

MRI.

Bij de MRI aangekomen, werd ik ook daar weer vriendelijk ontvangen en zag ik bekende gezichten (dat is altijd fijn). Ik werd van mijn bed overgeschoven op de tafel van de MRI en alles werd aangesloten, oordoppen in, koptelefoon op, een 'spoel' op je buik en hopla we konden van start. Maarrrr....er gebeurde niets. De deur ging weer open en ze kwamen even de stekker er uit halen en er weer insteken. Weer opnieuw van start.................de deur ging weer open en stekker in en uit. Deur dicht. Deur open en de spoel opnieuw in/uit. Afijn............de MRI deed het niet. Besloten werd om een technicus te bellen, maar die moest van het gebouw Sophia komen en dat zou even duren. Besloten werd om mij weer in bed te leggen en dan toch maar een CT-scan te maken als alternatief. Dus weer in bed, bij de CT-scan weer uit bed op de tafel van de CT. CT werd gemaakt en ik weer terug in bed en naar de zorgpost.

Lag net op de zorgpost "De MRI doet het weer, we gaan toch een MRI maken." Hopla, weer retour MRI en weer van bed naar tafel MRI geschoven. Jullie moeten weten dat ik als de dood was dat ik iets zou voelen bij het overschuiven en dat de pijnbestrijding niet lang genoeg zou duren tijdens de MRI. Geloof mij maar, tijdens al dat schuiven heb ik niets gevoeld en het was minimaal 6x schuiven voor er überhaupt een MRI gemaakt was en de pijnbestrijding heeft ook al deze tijd overleefd. Al met al leverde het toch wel enige vertraging op. De verwachtte 30-45 minuten voor de MRI was nu zeker 1,5 uur geworden, maar niets gevoeld! De eerste slag had ik gewonnen en overleefd, dat gaf de burger moed. 

Maken bestralingsplan.

Dit duurt normaal een paar uur voordat de bestraling kan beginnen, we willen immers optimale bestraling met minimale collateral damage. De radiotherapeute kwam langs en vertelde dat het bestralingsplan klaar was, maar dat ze het niet konden verzenden en dus moesten we wachten. Murphy's law en mijn maatje merkte op "Bij jou gaat nooit iets normaal." Daar kon ik het mee doen en dus nog even wachten dan maar. Hoe jammer allemaal omdat ik zo'n goede start had en die tijd die we gewonnen hadden waren we inmiddels ruimschoots kwijt, de klok tikte verder en het zou avondwerk worden.

HDR1/Bestraling 1/Brachy 1.

Uiteindelijk kon ik dan toch opgehaald worden voor de 1e sessie. Mezelf uiteraard nog even een shotje gegeven, want de anesthesiologe had gezeg "Wees niet te zuinig met de pijnbestrijding dus niet wachten tot het echt pijn gaat doen, want je moet de spiegel behouden." Geen probleem, dat doen we. Ik kwam in een hele grote kamer, meer een zaal. Mijn bed verdween eigenlijk in het niets en het bestralingstoestel stond keurig op mij te wachten. Een bescheiden apparaat waar ik op aangesloten zou worden. De dames legden uit wat ze allemaal gingen doen: blaas vullen (makkelijk want je hebt een blaascatheter en vervolgens moesten ze dopjes verwijderen om daar sondes (zo noem ik het maar) in te voeren waarbij alles een nummer had dus dat moest wel corresponderen. Toen dat eenmaal gebeurd was en ik dus 'aangesloten' was, verlieten zij uiteraard de zaal en kon de bestraling beginnen, dat duurde 10 minuten. Deze tijd benutte ik met de observatie van de balzaal en wat er allemaal hing en uiteraard mijn vraag steeds in mijn hoofd zoemde "Waarom zo'n grote ruimte?" De dames kwamen weer binnen en ik stelde mijn brandende vraag "Waarom is het zo'n balzaal, verzorgen jullie ook groepssessies?" De toon was weer gezet, de spanning ook verdwenen en we konden allemaal weer lachen. Maar de zaal is zo groot omdat alle ruimtes er op gemaakt zijn dat er een scan danwel MRI in past. Laat je die weg dan hou je dus heel veel ruimte over. Geen groepssessies dus.

Wachten op sessie 2.

Nu moet ik dus 6 uur overbruggen voor de 2de inwendige bestraling kan plaatsvinden, dus in de gauwigheid kwamen we uit op 19.15 uur 2de sessie dus het werd een latertje want na deze sessie zou het implantaat verwijderd worden en op mijn verzoek met behulp van Midazolam neusspray, waarna ik uiteraard eerst weer goed wakker zou moeten zijn voor ik naar huis kon.

Controle CT-scan.

Rond 17.00 uur werd ik opgehaald voor de controle CT-scan om vast te stellen dat alles nog op zijn plek zat en bij terugkomst op de zorgpost werd er behoorlijk gesjord en getrokken aan de lakens. Ik moest een stuk omhoog in bed en door al dat gesjouw was ik wel even ongemakkelijk. Voor het eerst, dus ik wilde mijn shot nemen, pomp deed het niet. Ja, dat kan ook nog. Mijn maatje vond dat de verpleegkundige eerst haar maaltijd moest nuttigen en dat we haar niet konden storen, maar ik had voor het eerst toch wel wat 'ongemak' en wilde nu echt wel iets hebben, want anders daalde mijn spiegel en duurt alles weer zolang. Op zijn vraag of ik pijn had, antwoordde ik bevestigend, dus de verpleegkundige moest haar maaltijd toch even onderbreken. Het was nog een heel gedoe om de pomp weer aan de praat te krijgen en voor het eerst die dag was ik blij dat ik weer wat pijnstilling kreeg.

Trigger.

Op een gegeven moment gingen we doornemen hoe we het gingen doen met de neusspray in verband met het verwijderen van het implantaat en tijdens dit gesprek hoorde ik "Na de 2de bestraling wordt u even overgeheveld naar de stoel met de beensteunen en..........." weg was ik. Het idee dat ik uit mijn veilige bed moest en weer in de beensteunen met de benen wijd en o, zo kwetsbaar, was ik weg. Ik moest huilen en de verpleegkundige schrok, dit zagen we niet aankomen. Ze zei nog "Soms kunnen ze het ook in bed doen." Maar ik was al te ver heen en moest me heel erg concentreren op het heden om te voorkomen dat ik zou gaan hyperventileren en helemaal zou 'verdwijnen'. Op haar vraag wat mij kon helpen zei ik "Oxazepam." Deze had ik uiteraard mee genomen en ze reikte mij direct een tabletje aan met water. Langzaamaan begon ik weer te dalen en te landen, maar ik moest een bevestiging hebben dat het ook in bed kon, anders werd ik echt niet rustig. Gelukkig kwam daar mijn eigen radiotherapeute aan om nog even te kijken bij mij voor ze naar huis ging. Ik vertelde haar dat ik een herbeleving kreeg bij het horen van stoel, beensteunen, bij het verwijderen en vroeg haar of zij aan haar collega wilde vragen of het een probleem was om dit toch in bed te doen. Zonder iets te zeggen, greep ze haar telefoon en regelde dit. Ze vroeg aan haar collega of het een probleem was en de collega wist gelijk om wie het ging en antwoordde "Geen probleem." Toen moest ik weer huilen, maar nu van opluchting. Ook kreeg ik te horen dat ik geen 4 maar 3 sessies zou krijgen, dat was ook heel fijn om te horen, want dat betekent dat 4 december a.s. maar 1 sessie zou plaats vinden en dat scheelt sowieso al 6 uur op de hele dag!

HDR2/Bestraling 2/Brachy 2.

Voor we de zorgpost gingen verlaten kreeg ik 2 doses neusspray en in de 'zaal' van de brachy nog een neusspray, daarna weet ik niets meer. Ik werd even wakker en vroeg is het klaar? Daarna werd ik naar de verpleegafdeling gereden (was te laat voor de zorgpost) en kwam ik nog even op een kamer te liggen. 

Verpleegafdeling.

Mijn maatje ging een rolstoel regelen en de auto dichterbij zetten. Ik mocht opgeven wat ik wilde eten en als ik kon plassen dan was dat alleen maar toe te juichen. Ik weet nog dat ik inderdaad naar de wc kon en dacht "Ik ga me alvast aankleden." Ik schijn ook mijn dochter nog gebeld te hebben (hoorde ik de andere dag), gelukkig heb ik niks geks gezegd, maar ze hoorde wel dat ik nog niet helemaal helder was. Mijn maatje belde omdat hij de afdeling niet meer op kon. Heel veilig natuurlijk, maar nu onhandig want niemand kwam opendoen. Ik was inmiddels aangekleed en had ook gegeten dus liep de gang af om de deur open te maken, waarbij ik in de gaten moest houden dat ik niet ook buitengesloten zou worden, want dan stonden we daar met zijn tweeën, terwijl mijn spullen nog op de kamer lagen.

Ik was aangekleed en klaar om te vertrekken. Gelukkig kwam de verpleegkundige nog even kijken, want we wilden echt wel naar huis. Het was inmiddels 21.30 uur en we hadden het wel gezien.

Om 22.00 uur waren we thuis, mijn dochter zat op me te wachten, we hebben nog even gekletst en uiteraard haar bedje lekker opgemaakt en eindelijk  konden we naar bed. Wat een dag, wat een gesjouw van in en uit MRI's en CT-scans, maar wat was ik opgelucht dat de dag toch zo goed verlopen was en dat de neusspray zijn werk had gedaan, want ik heb er niets van gemerkt. Nu maar hopen dat op dag 2 ook alles in mijn veilige bed verwijderd kan worden en de neusspray weer zijn werk doet.

4 December a.s. is dag 2 en mogen we een uur later komen, maar dan is het wel een kortere dag.

"It always seems impossible until it's done" Nelson Mandela