Slochteren.

Zoals jullie misschien wel bekend is, ligt de baarmoeder lekker tussen de blaas en darmen in. Dit betekent dat je tijdens de bestralingen moet zorgen voor een volle blaas en lege darmen. De blaas duwt dan de darmen een beetje omhoog en dan mag je hopen op zo min mogelijk 'collateral damage'. 

Om dit doel te bereiken volgt er een streng vochtschema, want je wilt een volle blaas maar je moet het ook op kunnen houden tot het moment suprême. Mijn schema is anderhalf uur van tevoren 330 ml water in een keer achterover gieten en een uur van tevoren nog eens 500 ml er achteraan. Dat laatste flesje drink ik in de auto en dat is op zich al een kunst, daar de wegen hier niet op berekend zijn en je niet wil dat er ook maar iets van het vocht verspild wordt op je kleding of anderszins, want het moet IN de blaas komen.

De leegte van de darmen is ook een dingetje, dus wanneer ik naar het toilet kan voor de bestraling ben ik altijd blij, want anders krijgen we weer "Mevrouw denkt u, dat u kunt poepen, maar dan de blaas niet legen?"

Uiteraard wordt je verteld wat er allemaal aan bijverschijnselen zijn van de bestraling en dat verpakken ze dan zo "U kunt last krijgen van...................." Ze bedoelen "U krijgt last van.........., maar we weten nooit hoe erg en vaak ook niet precies wanneer, maar meestal begint het tegen de derde week van de bestralingen." Geeft niks, dat ze er een kleine verpakking/strikje omdoen, want ik ben ook iemand die altijd denkt, dat zien we dan wel weer. Je hebt geen keus.

In de loop van de eerste 2 weken van de bestraling begonnen mijn darmen wel kuren te krijgen, maar dat was op zich nog te doen. Maar naarmate de dagen verstrijken komt er toch steeds meer bij kijken. Wat kan ik wel/niet eten? Wat kan ik zelf doen aan de gasvorming/buikkrampen? Dus het is een uitproberen van eten en drinken en tot einde week 2 ging dit nog prima. Echter van donderdag op vrijdag kwamen de luchtbellen aaneengesloten de revu (lees: darmen) passeren en uit angst voor het onbekende (waterdunne diarree stond ook bij de puntjes) ging ik toch maar steeds naar de wc. Kortom ik was lekker vroeg wakker vrijdagochtend en dat kwam goed uit want we moesten er om 8.30 uur al zijn. 

Ik ben dus bang dat mijn darmen nu niet meer in toom te houden zijn en dat ook ik niet ontkom aan de kommer en kwel van de bestralingen in dit gebied, dat nogal druk bezet is. Uiteraard krijg je gaandeweg het traject steeds meer klachten. Het zijn 25 bestralingen, elke werkdag. 

Aangezien de dag ervoor mijn blaas ineens niet vol genoeg was (F*ck mijn dranksysteem klopt niet meer) dronk ik al vroeg 400 ml aan thee zodat ik al iets in mijn systeem had. 7 Uur uitplassen, 330 ml naar binnen gieten en 7.30 uur rijden en dan 500 ml achterover slaan. Dan kom je in de wachtkamer met een volle blaas en hoop je dat je het volhoudt, want de bestraling duurt in zijn geheel (all inclusive) ook 30 minuten.

Op de strijkplank en hopla daar gaan we weer. Mijn schouder dreigde uit de kom te zakken, niet aan denken. Ik moet echt plassen, niet aan denken. Ik moet een scheet laten, NIET doen, want dan moeten ze weer opnieuw beginnen. Tellen, ik ga tellen. Als mijn gedachten maar afgeleid zijn van de schouder, de blaas en de scheet. Man, man, man, het is echt keihard werken. Zat er overigens ook nog even aan te denken of ze dit gas ook terug kunnen winnen.......maar ik dwaal af. Gelukkig ik heb het gered. "De blaas was prachtig vol en uw darmen krioelden in het rond vol lucht." 

Je kunt niet perfect zijn.