Niemandsland

 26-12-2025 2e Kerstdag in Niemandsland.

Niemandsland. 

Ik denk dat dit het wel het beste omschrijft. Het gevoel dat alles anders is, terwijl je verlangt naar 'vroeger'. Idioot eigenlijk, want in mijn geval was de situatie een aantal maanden geleden bepaalt niet rooskleurig.

Op Kerstavond heb ik nog snel even een 'boom' opgezet, omdat ik toch wil dat er een Kerstsfeer is en waar ga je anders de kadootjes laten? Zoals 'vroeger' vieren we altijd Kerst met zijn viertjes en dat is eten, drinken, vorkje prikken, kadootjes uitpakken en vooral veel plezier en lekker kletsen. Ook dit jaar wordt het gewoon gevierd. Vorkje prikken is wel enigszins aangepast aan mijn weerbarstige darmen en mijn misselijkheid, maar we gaan het beleven. Chinees fonduen staat op het programma, onschuldige bouillon, vis en allerlei groenten die we dan in de hete bouillon dippen (wilde zeggen pleuren, maar dat is het ook weer niet). Speciaal een pannetje aangeschaft en vorkjes en een soort schepnetjes, zodat alles netjes en geordend kan verlopen. Ik zeg kan, want bij ons weet je het nooit: Als het maar gezellig is. Dat is ons motto.

Geen volle agenda meer met ziekenhuisafspraken, maar hij blijft ook angstvallig leeg omdat ik er nog lang niet ben om deze te vullen met alle leuke dingen die er eerst in stonden. Energie dat is waar het mij aan ontbreekt en dat ervoor zorgt dat ik mezelf vreselijk in de weg zit.

Emotioneel.

Ja, alles is emotioneel. Om het minste of geringste kunnen de tranen in mijn ogen springen en dat is niet omdat ik nu ineens in de overgang ben gekomen, want dat was ik al jaaaaaren. Ik ben gewoon eerder 'geraakt'. Alsof je geconfronteerd bent geweest met de dood, maar nog op tijd kon ontsnappen. Ineens weet je dat iedereen sterfelijk is. Vandaag nog zei ik tegen iemand de woorden: 'Geniet van het moment' deze woorden worden vaak uitgesproken, zonder dat we ons werkelijk bewust zijn, dat het voor sommigen inderdaad nog momenten zijn die opgeteld kunnen worden. Geen ontelbare momenten, maar echt MOMENTEN. Snappen jullie het verschil? Wij die denken dat het ontelbare momenten zijn, beseffen ons niet dat we allemaal een 'houdbaarheidsdatum' hebben, maar die datum kan dus heel erg verschillen. 

Hoe moet ik opnieuw leren genieten van dat wat mij op dit moment gegund is, maar waar ik niet van weet voor hoelang. Iets wat mij nooit bezig hield, want ik wil 100 worden (in goede toestand uiteraard). Maar wat we willen is niet wat we krijgen............. Ja, natuurlijk zeggen we tegen elkaar "Je weet het nooit, want je kunt ook onder een auto komen." Maar dat zijn woorden. Lege woorden, die zeggen eigenlijk niks. Je kunt ook uitglijden over een kleedje in huis, struikelen over een huisdier of what ever. Maar alles is een hypothese en niemand wordt hier direct mee geconfronteerd. We zien niet die auto voorbij komen waar we onder kunnen liggen. Nee, we zien auto's en we zien kleedjes en we zien huisdieren, speelgoed, gladde vloeren. Niemand denkt dan aan het feit dat dit jouw houdbaarheidsdatum kan beïnvloeden. Kanker wel. Het is een vreselijk woord geworden ook, want het is een monster. Eigenzinnig, doet wat het zelf wil en neemt je lijf over: Je functies en je 'zijn'. Nooit zal je leven er meer uitzien zoals voor de diagnose, want er blijft altijd onzekerheid. 

Onzekerheid.

Ook hier zal ik mee moeten dealen, dit mag niet mijn leven beïnvloeden, want de dagen gaan door. Momenteel ben ik heel druk met mijn herstel dat heel langzaam gaat (geduld is iets dat ik niet heb), maar nu dus elke dag een beproeving is. Ik wil alles, maar kan nog maar zo weinig. Verplicht moet ik dus geduldig zijn, want elke dag is er weer iets dat ik ineens wel weer kan, al zijn de stapjes nog zo klein, vele kleine stapjes maken ook het verschil.

Relativeren.

Natuurlijk doe ik dat ook elke dag. Kijk naar die en naar die en die, altijd kijken naar mensen die het slechter hebben, want dat geeft mij wel een schop onder mijn kont. Wat ik wel heel moeilijk vind is te leren te genieten, zonder dat ik mij schuldig voel. Ik gun de hele wereld een leven zonder zorgen, zonder oorlog, zonder ellende en nare ziektes. Maar ik moet dicht bij mezelf blijven. Eerst moet ik nu even aan mezelf denken en dat is best tegen mijn gevoel in, want ik voel mij ondergeschikt. Mijn hele leven heb ik eigenlijk altijd voor anderen 'gezorgd', dat was voor mij makkelijk omdat je dan niet stil hoeft te staan bij jezelf. Net zoals het feit dat wanneer mensen aan me vragen hoe het gaat, ik altijd gelijk de bal terug kaats "Gaat wel hoor, hoe gaat het met jou?" want dan gaat het over de ander en hoef ik niets te zeggen.

Vragenlijsten.

Op 2e Kerstdag kreeg ik een reminder van het ziekenhuis dat er nog een aantal vragenlijsten klaar stonden die ik moest invullen. Braaf heb ik dat direct gedaan (kan maar klaar zijn). Allemaal vragen over mij, hoe het met me gaat, vragen over klachten, gevoelens en kwaliteit van leven. Wat een zware kost op 2e Kerstdag. Het waren gesloten vragen, dus wel snel klaar, maar weinig ruimte om iets toe te lichten. Er moet natuurlijk ook wel wat overblijven voor het controle consult, anders hebben we dan niets meer te bespreken. Ook kreeg ik weer een vraag over wat ik graag wil bespreken tijdens dit controle consult en dat is voor mij heel duidelijk: "Wat wordt er ingezet over 3 maanden om te kijken of de tumor inderdaad nog steeds weg is en natuurlijk ook die ene uitzaaiing. MRI/Scan, tumormarkers in het bloed?" Wat willen we toch graag zekerheid, niet is erger dan onzekerheid. Ennnn, dan krijgen we goed nieuws, maar dan kunnen we nog steeds niet heel lang blij zijn, want niemand krijgt garanties.

Het zal ook moeten slijten, maar controle elke 3 maanden zal mij ook weer elke keer confronteren met het feit dat er een zwaard van Damocles is, dat hangt niet perse boven mijn hoofd, maar het kan wel elke keer uit de kast komen en dat is wat elke controle ook doet. Laten we wel zijn, ik ben ook blij met de regelmatige controles, want je kan er maar snel bij zijn wanneer het geen goed nieuws is, maar ik denk dat elke ex-K-patient(e) het met me eens is dat wanneer de datum van de controle dichterbij komt, ook de zenuwen toch weer boven komen drijven.

Tijd.

Alles heeft tijd nodig, tijd die kostbaar is (want het dubbeltje kan altijd de verkeerde kant op vallen), maar tijd om te herstellen van de chemo en de bestralingen. Herstellen van dat wat je overkwam en je eigenlijk niet eens de tijd hebt gehad om hierbij stil te staan, want je stapte in een sneltrein die jou overal naartoe bracht. Je werd geleefd. Langzaamaan neem ik mijn leven weer over en wil het vullen met allemaal leuke dingen, maar het heeft tijd nodig. Ook hier zijn de gesprekken met lotgenoten heel belangrijk, omdat je maar een half woord nodig hebt en elke keer denkt 'Oh, het hoort erbij.'

"Leer van gisteren, leef voor vandaag, hoop voor morgen." -Albert Einstein-