Waarom ben ik nog niet blij?

Iedereen om me heen is blij want de chemoradiatie van 5 weken is voorbij. 

• "Meid fantastisch, je bent klaar met de chemo en de bestralingen." 
• "Gelukkig hoef je nu niet meer elke dag heen en weer."
• "Je hebt het maar mooi gefixed."
• "De tumor is kleiner geworden, wat heerlijk."

Alles klopt, ik hoef niet meer elke dag heen en weer, de chemo en uitwendige bestralingen zijn voor nu klaar, ik heb het gefixed en de tumor is kleiner geworden. Maar toch ben ik nog niet klaar. 

Zwaard van Damocles.

De 2 dagen van inwendige bestralingen hangen als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Onder narcose wordt het implantaat geplaatst, daarna zonder pijnpomp 45 minuten in de MRI. Hierbij word ik overgeheveld van bed naar MRI en vice versa, wat doet dat met het implantaat in de baarmoeder en in de tumor? Vanaf het moment dat het implantaat geplaatst is moet ik plat liggen en blijf ik nuchter. Dit betekent zo ongeveer 10-12 uur plat liggen, wat doet dit met mij? Wat doet dit met mijn rug en benen? Op een gegeven moment ben je zo stijf als een plank en ik hou van regelmatig van de ene zij naar de andere zij rollen, op mijn rug lig ik nooit. Mijn rug is ongeschikt, zelfs op de dagbehandeling was mijn hoofdeinde omhoog en een kussen onder mijn knieën omdat mijn rug anders protesteert. Dan wordt het implantaat verwijderd en wat ga ik daarvan mee krijgen? Komen er herbelevingen?

PTSS.

Normaliter kan ik heel goed omgaan met pijn en ik heb ook best een hoge pijngrens, maar niet in dit gebied. Dit gebied is voor mij een gebied waar PTSS uit is ontstaan. Ik kan hier heel veel over vertellen, maar dat doe ik niet. Ik schrijf dit anoniem omdat er nu eenmaal nog steeds 1 persoon is: de dader dus, die dit ook zou kunnen lezen. De dader die zichzelf nooit als dader heeft gezien. NOOIT. Maar dat gebeurd wel vaker met bepaalde daders. Daders die zichzelf graag als slachtoffer zien, omdat ze dan alle aandacht krijgen. Aandacht daar is het ze allemaal om te doen, op welke manier en in welke vorm dan ook. Hierbij gaan ze over lijken. Alles om zich heen maken ze kapot, als zij maar aandacht krijgen. Zelfs na al die jaren probeert deze dader contact te krijgen en stuurt hiervoor andere mensen naar mijn social media. Deze mensen worden uiteraard ook weer geblokkeerd, maar waarom? Waarom kan de dader mij niet met rust laten? Waarschijnlijk heeft deze niets meer te doen en uiteraard wil deze dader nog steeds controle hebben. 

Controle. 

Controle daar is het mij ook om te doen. Gelukkig heb ik een heel medisch team die er alles aan zullen doen om ervoor te zorgen dat het allemaal zo comfortabel mogelijk zal verlopen op deze 2 dagen. Maar ik ben dan weer van 'Eerst zien, ervaren en dan geloven.' 

Gelukkig heb ik een trouwe vriend en die heet Oxazepam. Deze zet ik eigenlijk nooit in, maar deze week wel. Wanneer ik deze niet inzet dan krijg ik steeds braakneigingen, braakneigingen door gedachten. Belevingen van toen. Deze zijn voor mij misselijkmakend en ik kan dan niet eens mijn tandenpoetsen.

EMDR 

Dit heeft mij geholpen tegen het wurgen, ik kan weer truien met een col dragen, een das in de winter omdoen en mijn jas tot boven toe dicht ritsen. (Een ketting kan ik nog steeds niet dragen.) Dat is zonder meer allemaal verholpen, maar het leed, de vernedering en het verdriet dat eruit voortvloeide dat zal ik nooit vergeten. Deze emoties verdwijnen niet. Tijdens een normale dag, waarin niets mij triggert dan sta ik er niet eens bij stil. Maar zodra er een trigger voorbij komt dan BAM.

5 December 2025.

Mensen, zodra het 5 december 2025 is hoop ik dat ik ook langzaamaan blij kan zijn. Dat ik opgelucht kan ademhalen en heel langzaam weer de draad kan gaan oppakken. Het zal nog wel 3 maanden duren tot ik ook de vlag kan uithangen. Pas na die 3 maanden kan er weer beeldmateriaal gemaakt worden om te zien of er inderdaad helemaal NIETS meer over is van het beest. Het monster, de kanker die bezit had genomen van mijn lijf. Tot die tijd blijf ik voorzichtig positief, want kanker is een gluiperige moordenaar, die je nooit verwacht en altijd op de loer blijft.

Natuurlijk de tumor is kleiner geworden, dat is fantastisch, maar die ene uitzaaiing kan niet goed in beeld komen omdat al het weefsel geïrriteerd en gezwollen is en die moet ook om zeep geholpen worden.

Niets.

Ook is het gek om straks helemaal niets meer te hebben aan strijdmateriaal. Zolang je chemo hebt en of het nu uitwendige of inwendige bestralingen zijn, heb je constant het idee dat je actief de kanker om zeep aan het helpen bent. Zodra je 3 maanden moet 'wachten' en uiteraard je lijf kan herstellen, heb je het gevoel dat je 'niets' doet. Dat is niet helemaal zo, want de inwendige bestraling werkt gewoon nog 3 maanden door, maar ik doe niks. Dat is gewoon raar, want je wil zo graag controle hebben.

Dus mensen wanneer ik niet als een blij ei rondloop en nog steeds stil en een beetje terug getrokken ben, dan komt dit door mijn onzekerheid. Onzekerheid over hoe ik de inwendige bestralingen doorkom met de vraag 'Ga ik herbelevingen krijgen?' en het feit dat ik pas ergens in maart 2026 te horen zal krijgen of ik 'schoon' ben.

'Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest.'