Special Forces VIK

Special Forces Very Important Kankerpatiënten. Kijken jullie ook naar dit soort programma's?

Special Forces en dan heb je nog de uitvoering met VIP's, Vlamingen, en 'gewone burgers'. Ook Kamp van Koningsbrugge wordt dan zeker bekeken, waarbij ook mensen zich wagen aan de loodzware trainingen en wij kijken vanaf de bank, hangend achter een glas te drinken en wellicht ook met iets te 'knabbelen'.

Laatst zat ik uiteraard weer een seizoen te bekijken, want wanneer je moe bent dan is dit wel heerlijk: 'bankhangen-met-een-seizoen'. Op een gegeven moment vraagt iemand 'Mag ik mijn oordoppen meepakken, zodat ik kan slapen?' (je begrijpt dat het een Vlaams seizoen was aan het meepakken). Iedereen die bekend is met dergelijke programma's weet het antwoord natuurlijk al, maar voor de mensen die nieuw zijn: 'Je zult ze niet nodig hebben.' Deze mensen zijn straks zo moe, dat ze nog wel staande kunnen slapen met de herrie van een laagvliegende heli boven hun hoofd.

Laat ik voorop stellen dat ik echt respect heb voor wat ze ondergaan, wat ze moeten doen en al helemaal voor alle professionals die zich beroepsmatig laten trainen en vervolgens ten strijde trekken, want ik word al moe als ik er naar kijk.

Eigenlijk zijn kankerpatiënten ook een soort Special Forces. Zij moeten ook altijd maar weer door. Niemand die aan hun vraagt of het nog wel lukt. Ook wij moeten eigenlijk door het vuur heen en ons elke keer weer herpakken, door je comfortzone heen, en onze flexibiliteit en veerkracht tonen.  Het begint al vanaf de eerste 'symptomen', dat moment wanneer je denkt 'Oei, dit is denk ik wel foute boel.' Dan het geduld dat je moet hebben voordat alle onderzoeken gedaan zijn, waarvan er echt wel onderzoeken bij zijn die nog net niet de titel 'mensonterend' verdienen, maar wel heel dicht in de buurt komen. En wij, wij ondergaan het. We hebben geen keus. We moeten. 

De maandagen zijn voor mij bijvoorbeeld hele pittige dagen. Vroeg opstaan, vaak al om 5.15 uur. Darmen leeg, blaas vol, toch iets proberen te ontbijten (want je krijgt pas weer wat te eten tegen een uur of 13.00) en hopla weer richting ziekenhuis, meestal tussen 6.30 en 6.45 uur.  Negentig minuten van tevoren bloed prikken (in mijn geval gelijk plaatsen infuusnaald, dus ik kan helaas niet op vrijdag bloed laten prikken) en plaatsnemen in een hal om te zorgen dat je blaas vol genoeg is voor de bestraling. 

Wachten, vooral heel veel wachten op de maandag. Na de bestraling op naar de volgende wachtkamer, die van de specialist want die gaat vragen hoe het met je gaat, of je afgevallen bent (mijn dieet in het weekend bestaat uit wit brood met geitenkaas, rijst met kaneel en thee en bouillon), dat is dus vragen naar de bekende weg. En het allerbelangrijkste zijn De Bloeduitslagen! Wanneer deze niet goed zijn, dan ben je niet chemowaardig. Daarna wachten in de volgende wachtkamer, de wachtkamer voor de dagbehandeling. Dit duurt altijd lang, ze hebben het druk. Allemaal Special Forces VIK's, zo'n 80-130 mensen per dag, elke dag weer. Uiteindelijk word ik meestal rond 12.00 uur binnengeroepen en dan start de zes en een half uur aan het infuus. Piepjes, veel licht, vaak wisselingen en een komen en gaan van mensen en naarmate het infuus verder inloopt de 'loopjes' richting toilet. Wat er in gaat, moet er ook weer uit, althans dat is wel wenselijk en ook lief voor je nieren, want daar moet je wel heel zuinig op zijn tijdens deze chemokuur. Elke dag circa 2 liter vocht drinken en dat is niet altijd even makkelijk, want 800 ml moet al precies op tijd in verband met de bestralingen. Vaak zijn we op de maandag pas tussen 19.00-20.00 uur thuis en dat betekent een dag van 12 uur waarin je 'geleefd' wordt en vooral veel moet wachten. In het ErasmusMC komen daar ook nog de stappen bij, beweging is goed, 3500-5000 stappen is dan eigenlijk niks. Normaliter is het ook niet veel, maar de chemo en de bestralingen zorgen er toch ook voor dat je steeds minder energie hebt, dus ik merk aan het einde van de dag wel dat ik alleen nog loop dankzij de Dexamethason (tegen allergische reactie, maar geeft ook energie).

Maandag 10 november 2025 begin ik aan mijn vierde chemokuur van de vijf, dus dat schiet op. Nog 10 uitwendige bestralingen, dan kan ik die strijkplank ook uitzwaaien (je zou het bijna gaan missen). Maar dan, dan ben ik er nog niet............... Wat volgt zijn de inwendige bestralingen en daar, daar zie ik als een berg tegenop. Drie tot vier stuks verdeelt over 2 dagen, waarbij er afspraken gemaakt zullen worden om het voor mij zo comfortabel mogelijk te maken gezien de PTSS.

'U krijgt een morfinepomp' werd mij verteld, dat zal voor mij dan gevuld worden met iets anders, want morfinepreparaten/opiaten en ik gaan niet samen. Oneindig lang braken, braken en braken, waarbij geen enkel anti-misselijkheidsmedicijn helpt en aangezien ik de dag liggend door moet brengen, lijkt mij dit al geen optie. 'We kunnen het hoofdeinde met 10 graden omhoog doen.' Serieus? Weten jullie wat 10 graden is? 

En deze: 'De MRI duurt 45 minuten en gedurende deze tijd heeft u geen morfinepomp.' Oke, dus dan is de pijn weg? De pijn weet dan 'Nu moet ik even 45 minuten niet aanwezig zijn, want deze vrouw ligt in de MRI, daarna kunnen we weer tevoorschijn komen.' Jullie begrijpen dat dit eigenlijk de eindopdracht is van Special Forces VIK's. Uiteraard ga ik nog even met de anesthesie/sedatiespecialist in overleg hoe we dit kunnen 'overbruggen', want 45 minuten pijnprikkels in een MRI waar ik alleen lig met het hele apparaat in mijn tumor (jawel, ze brengen een heel systeem aan in de tumor en in de baarmoeder) zal niet helpend zijn bij mijn PTSS. Het idee dat ik daar ter plekke herbelevingen krijg terwijl ik in de MRI lig, alleen en nergens heen kan. Ik ben immers aan bed gekluisterd gedurende die hele dag vanwege het 'apparaat' waarmee we de tumor de genadeklap zullen gaan geven.

Nou, is dit geen Special Forces? Ik zal niet onderworpen worden aan een ondervraging (dat heb ik al gehad tijdens de eerste consulten), maar valt dit dan onder martelen? Ik beken nu al alles, laat ik dat voorop stellen. Normaliter kan ik heel goed tegen pijn en heb ook een hoge pijngrens, maar in 'dit' gebied verdraag ik dus eigenlijk niets. Ik vind het al heel stoer van mezelf dat ik inmiddels zover gekomen ben. Elke dag in het bestralingsmasjien met je broek op je knieën en je armen omhoog, doodstil liggend, dat vind ik al heel knap van mezelf zonder herbelevingen. Diegene die mij zou willen aanvallen, komt er dan uiteindelijk ook bestraald uit, dus die kans is minimaal. Maar toch, het vergt van mij elke keer weer uiterste concentratie en ik heb al heel wat geteld in het masjien om de aandacht maar af te leiden van het 'gebied'. 

Ja, ik vind dat kankerpatiënten eigenlijk ook een elite-team zijn, maar dan van een ander kaliber, maar zeker Special Forces. Trots moeten wij zijn op het gevecht dat we aangaan, waarvan we ook nooit van tevoren weten of we deze strijd zullen winnen of verliezen. (In mijn geval moet ik 3 maanden wachten op het 'resultaat' van mijn gevecht omdat de inwendige bestralingen nog 3 maanden doorwerken.) 

Op maandag voel ik mij ook echt sterk, omdat je daar een hele dag geconfronteerd wordt met alle Special Forces VIK's members.

"Je weet nooit hoe sterk je bent, tot sterk zijn de enige keuze is."    Bob Marley