Relativeren
Zo'n dag op de oncologische dagbehandeling, waar je zelf 6 uur aan een infuus hangt, doet relativeren. Veel mensen die je spreekt, met ieder hun eigen verhaal.
Ik ben een beginneling en hoop dat ook te blijven, maar dat dachten al die andere mensen ook.
Wel heeft iedereen het vertrouwen in zijn eigen lijf verloren, vaak toch geen waarschuwingssignalen! Mensen die gewoon voor controle gaan, heel braaf jarenlang en dan toch............. Mensen die nog nooit gerookt hebben maar toch longkanker krijgen. Hoe belangrijk is dus bevolkingsonderzoek: HEEL BELANGRIJK.
Eigenlijk zouden er ook geen leeftijds-restricties voor moeten gelden. Maar alles is een kosten-baten-analyse; mensen achter bureau's en mooie grote beeldschermen doen een (kans)berekening en plakken daar een prijskaartje aan. Komt iets zelden voor dan doen we zeker geen bevolkingsonderzoek. Hooguit familiair onderzoek, wanneer er sprake is van erfelijkheid. Komt iets maar zelden voor boven een bepaalde leeftijd, dan bouwen we dus een leeftijdsgrens in.
Maar relativeren, daar zouden we het over hebben.
Gister trof mij een verhaal heel diep. Er was een jong stel, man lag op bed aan het infuus en zijn vrouw zat naast hem. De man had heftige hoofdpijn en probeerde al het licht te dempen door zijn ogen te bedekken, maar zijn vrouw was vitaal, jong van geest en bezat de nodige humor (iets wat eigenlijk toch vol aanwezig is op de oncologische dagbehandeling). Elke keer wanneer het infuuszakje van haar man leeg was of de pomp weer piepte, drukte ze op de oranje knop (=de bel voor de verpleegkundige) en werd er actie ondernomen. Op een gegeven moment ging zijn pomp weer aan de piep en mijn maatje drukte op de oranje knop (want wat zijn vrouw kon, kon hij ook, hij was ingewerkt nu). Hij meldde zijn actie aan de man: "Ik heb even voor je op de knop gedrukt." Waarop de man van onder zijn doekje tevoorschijn kwam en vroeg: "Mag ik vragen op welke knop u gedrukt heeft?" Dit was echt zo droog dat iedereen begon te lachen en mijn maatje hem kon geruststellen, dat het slechts DE oranje knop voor de verpleegkundige was geweest.
We raakten aan de praat en toen hoorde ik hun verhaal:
Een jong stel, ze hebben samen een prachtige dochter en zijn gewoon in de bloei van hun leven, tot de man ziek wordt en dan blijkt hij heel veel tumoren te hebben. Heel veel chemokuren later blijkt dat de tumoren hier niet voldoende op reageren en besluit men tot het meest drastische: een stamceltransplantatie. Maar je hebt geen keus, je wil leven. De stamceltransplantatie volgt en dit is geen sinecure mensen. Je hele lijf wordt eigenlijk teruggebracht naar een 0-stand en daarna krijg je de stamcellen van een donor in de hoop dat deze aanslaan en je eigen lijf niet wordt aangevallen of dat jij wellicht de donor aanvalt (vandaar jouw stand 0). Het wordt vechten en doorstaan van alle nare bijwerkingen. Maar dan.......het gaat slechter en slechter met de man en ze krijgen te horen, dat de stamceltransplantatie gefaald heeft en hij is uitbehandeld. De man is zo ziek, dat ze hem eigenlijk dagen geven en hij gaat naar huis. Daar zit dit jonge gezin een begrafenis te regelen en te kijken of ze nog iets van deze dagen kunnen maken. Eigenlijk is daar geen tijd voor omdat er zoveel geregeld moet worden en deze jongeman zo ziek is. Ineens knapt de man een beetje op, hij gaat zich eindelijk wat beter voelen. Ze kijken elkaar aan en denken: "Dit kan toch niet? Verbeelden wij het ons?" Maar de dagen volgen en ineens zijn ze 2 weken verder en de man is er nog steeds. Ze worden gebeld door de behandelend arts, eigenlijk belt hij naar de vrouw omdat hij denkt dat de man inmiddels al is overleden en vraagt hij hoe het met haar gaat. De vrouw vertelt wat hun is overkomen en ze moeten per direct richting het ziekenhuis komen omdat ze het dossier weer gaan openen. De arts zegt echt heel verbaasd te zijn, maar zolang er nog kansen zijn moeten die zo snel mogelijk benut worden. Op de scan zijn een aantal tumoren verdwenen, er rest er nog 1. Verbazing alom. Wel tobt hij nog met hele lage bloedwaarden en als toetje kreeg hij er een ontsteking bovenop, waarvoor hij nu ook nog aan het strijden is.
Dit verhaal, deze mensen, zoiets laat mij relativeren. Elk persoon heeft een verhaal, maar deze man die op het randje van de dood balanceerde en dan zoiets meemaken, waar niemand ook een verklaring voor heeft, dat raakte mij. Vertrouwen is er nog niet, want hij is nu heel erg ziek van de ontsteking en er zit nog steeds 1 tumor. Ook het feit dat niemand een verklaring heeft voor deze opleving en het verdwijnen van de andere tumoren, maakt hen onzeker, want je weet immers niet waardoor dit nu gekomen is. Is het toch ineens een nawerking van de stamceltransplantatie? De bloedwaarden laten immers zien dat er nog bij lange na geen goede waarden zijn en hij krijgt van alles en nog wat om dit een beetje aan te vullen.
Deze mensen leven echt bij de dag, want vertrouwen in de toekomst is er (nog) niet. Ik heb ze alle geluk en zege gewenst voor de toekomst en dat ik nog steeds hoop in wonderen voor hen.
Reacties
Een reactie posten