Coping mechanisme

Mijn coping mechanisme. 

In de loop der jaren heb ik geleerd om bij een probleem te zoeken naar een oplossing. Zodra ik namelijk een oplossing gevonden heb, kan ik weer de regie nemen en actief werken aan 'het probleem'. Elimineren van het probleem noem ik dat.

Hoe handel ik wanneer er geen oplossing voor handen is? Dan knip ik 'het probleem' in stukjes. Dat maakt het voor mij overzichtelijker en beter te behappen.

In het geval van de diagnose baarmoederhalskanker is de oplossing de kanker verwijderen. Dit kan ik niet zelf, daar heb ik hulp bij nodig. Wat ik wel zelf kan doen is zoeken naar welke mogelijkheden er zijn, wat dit precies inhoudt, welke bijwerkingen/complicaties kunnen er zijn en wat kan ik zelf bijdragen aan het geheel?

Vanaf het moment dat ik alles inzichtelijk gemaakt heb voor mezelf, controleer ik of mijn inzicht correct is bij die mensen die mij gaan behandelen. Ook vraag ik naar opties/keuzes zodat je het idee krijgt dat je op een bepaalde manier participeert in de behandeling.

Wat betekent dit nu echt voor mij? 

De keuze van een operatie was niet meer aan de orde, dan laat ik die ook gelijk vallen en richt mij dan op wat wel mogelijk is (lees: natuurlijk was ik van slag, maar zodra ik mij herpak dan ga ik door). 

Chemo en uitwendig bestralen: chemoradiatie is nu de insteek. Omdat ik heel moeilijk te prikken ben, informeer ik naar de mogelijkheid of men gelijk een venflon/infuusnaald kan prikken bij de bloedafname. Scheelt een aantal prikpogingen en mijn vaten worden enigszins gespaard. Deze optie bestaat en dat is dus heel fijn, want weer een 'probleem' opgelost. 

Door de PTSS ben ik heel gevoelig voor pijnprikkels in het gebied dat nu de hoofdrol heeft. Dat is heel vervelend, want deze pijnprikkels leveren mij herbelevingen op en dat wil ik NIET. Met hoofdletters, want mensen die herbelevingen hebben gehad weten hoe dit is. Je verdwijnt dan van hier en gaat naar daar, dat moment wat je nu juist wilt vergeten. Mijn vraag was uiteraard of men bij de inwendige bestraling niet alleen bij het plaatsen maar ook bij het verwijderen van de buisjes een sedatie/narcose kan geven zodat ik er NIETS van voel/merk/meekrijg. Dit is zeker mogelijk, dus voor mij is er weer een 'probleem' opgelost. Ook gaan ze kijken of ik niet hoef te overnachten, maar naar huis kan maar dan moet er wel iemand bij mij slapen. Mijn dochter heeft zich al opgeworpen, dus dat 'probleem' is ook opgelost. Mocht ik wel moeten overnachten in het ziekenhuis, dan wordt in elk geval de 'stellage' tussen mijn benen verwijderd, zodat ik mobiel ben. 'Het probleem' niet weerbaar zijn is daarmee ook opgelost.

De chemokuur die 6 uur duurt is een drama voor mijn rug, ik hoor dat je bij deze kuur op een bedbrancard ligt/zit, dus weer een 'probleem' opgelost.

Voor die dingen die je niet kunt oplossen, omdat je bijvoorbeeld niet weet welke bijwerkingen je wel/niet gaat krijgen, zoek ik voor nu afleiding. Het is nu (nog) niet aan de orde, dus dan moet ik mij daar ook (nog) niet mee bezig houden. Ik vind dat zinloos en kost allemaal energie. Je kunt een probleem dat er nog niet is, niet oplossen. Let it go!

Voor nu probeer ik mij zoveel mogelijk te ontspannen, vermijden van zieke, hoestende en proestende mensen en genieten van een wandeling met mijn hondjes.

Maandag 20-10-2025 staat mijn eerste bestraling en chemokuur op mij te wachten en pas dan kijk ik naar die dag en wat het mij brengt.

Voor nu denk ik "Ik krijg een therapie en we gaan het monster vermoorden."